Afrobiografia - Janusz Kokot

Afrobiografia

Afrobiografia jest książką o wielu wątkach. To obraz egzotycznej kultury widzianej  moimi oczami, artysty, emigranta z wyboru, który postanowił na kilka lat zamieszkać wraz z rodziną na równiku po to, by zbudować tam schronisko dla bezdomnych. Są w niej portrety pięknych i dzielnych ludzi z godnością stawiających czoło biedzie i niesprawiedliwości, oraz opis naszej codzienności. Czasem niebezpiecznej, czasem zabawnej. Pełnej wyzwań wynikających z braku dóbr, do których przywykliśmy w Europie i zmagań z poczuciem osamotnienia będącym rezultatem życia na zapadłej prowincji na pograniczu Ugandy, Konga i Sudanu.
Jest w niej również refleksja nad kondycją własną i kondycją kultury, w której ukształtował się mój światopogląd - dumnego Europejczyka. Ale nade wszystko Afrobiografia jest dowodem na to, że warto wierzyć i działać na rzecz słabych i potrzebujących, gdyż to staje się źródłem satysfakcji, radości i duchowego bogactwa dla obdarowanych i dla darczyńców.

Janusz Kokot z zawodu jest artystą malarzem. Przez cztery lata wraz z żoną i synem mieszkał w Ugandzie. Rodzina wybrała się tam, aby wybudować schronisko dla bezdomnych. Artysta i podróżnik o swojej misji, przygodach z nią związanych i przeżyciach napisał książkę pod tytułem Afrobiografia.

W krótkim opisie książki możemy przeczytać między innymi: Janusz Kokot na wstępie swojej opowieści wskazuje czytelnikowi, że na tych kilka lat, które spędził w Ugandzie, niejako „odłożył na bok” bycie artystą – pochłonęła go praca misjonarska, pomaganie najsłabszym, skrzywdzonym. Jego impresje afrykańskie, ugandyjskie, skupiają się więc nie na tym, jak wygląda świat wokół, ale na tym, jakie są bolączki tego świata, jakie potrzeby ludzi, którzy go zamieszkują. I na ocenie, czy i jak misjonarz z Polski mógłby pomóc. Lecz by to ogarnąć, trzeba najpierw wejść w życie mieszkańców, stać się jednym z nich, usiąść cicho i spróbować zrozumieć.
Znajdziemy w tych zapiskach misyjnych radości ze spotkań z ludźmi, którzy ofiarowali autorowi i jego rodzinie bliskość w trudnym byciu „w świecie, który był nam nieznany, nielogiczny i mało komfortowy”, podzieli się z nami namysłem nad własną kondycją duchową, ale też kondycją europejskiej cywilizacji. Zanurzymy się w codzienność, tak bardzo zwyczajną i bliską każdemu z nas – jak szukanie domu, budowa, edukacja dziecka czy zakupy – a jednocześnie przedziwnie ekscytującą, bo podległą dyktatowi jakże odmiennej kultury. A przede wszystkim znajdziemy w tej lekturze spokój – spokój człowieka zakorzenionego w swojej wierze, pewnego swoich korzeni, co potrafi zdefiniować w kilku zaledwie słowach, wspominając najlepsze chwile mijających i nadchodzących lat – sylwestrowe noce. pisząc: „Najwięcej zadowolenia dawały mi spacery z moim buldogiem, gdy tuż przed północą, przeciskając się przez tłum zgromadzony na głównym rynku Kalisza, błogosławiłem moje miasto, władze i ludzi wokół”. Opowieść o tym, co w życiu najważniejsze, najcenniejsze – oto, czym jest Afrobiografia.