Duchowe wojny - Kris Vallotton

Duchowe wojny


O książce:
Autor rzuca świeżą perspektywę na tematy, takie jak: zależności pomiędzy duchem, duszą i ciałem w kontekście leków, depresji i toczenia duchowych wojen; kogo można, a kogo trzeba uwalniać i jak to robić; kim jest jeniec a kim więzień – to tylko kilka spraw, które są poruszone w Duchowych wojnach.

Kim my w końcu jesteśmy? Ciałem, duszą, duchem?
Kto i co nami rządzi? 
Czy można zdecydować, że świat duchowy nas nie obchodzi?
Czy możemy złożyć broń i sprawić, że Bóg się sam wszystkim zajmie?
Czy potrzebna jest nasza współpraca?
Czy będziemy jednak walczyć o wolność? Co wybieramy?
Czy kiedyś będzie tak, jak śpiewali Chłopcy z Placu broni: Wolność – kocham i rozumiem, wolności oddać nie umiem!


Recenzje:
Po przeczytaniu tej świetnej książki, siadłam, by napisać recenzję. Miałam kompletną pustkę w głowie, choć paradoksalnie przez mój umysł przewijały się dziesiątki myśli związane z treścią tej lektury. Ostatni rozdział opisujący parę zdarzeń z dzieciństwa Krisa Vallottona był dla mnie szczególny. Kris miał wspaniałego dziadka, który, choć przez większość życia był ateistą, rozumiał więcej z bezwarunkowej miłości niż niejeden chrześcijanin. Z jednej strony trochę mu „zazdrościłam” takiej relacji, i też żałowałam, że tyle razy ja sama nie okazałam miłości, bo nie umiałam, z drugiej zaś strony zobaczyłam, jak często to właśnie Bóg okazywał mi taką bezwarunkową miłość.
Książka pokazuje nie tylko różne trudne sytuacje, w które świadomie lub nieświadomie się wplątujemy, destrukcyjne mechanizmy, które z różnych powodów potem się w naszym życiu uruchamiają, ale również jak zwyciężać w duchowych wojnach. Kwintesencją tematu jest dla mnie ostatni rozdział o cudownym dziadku Krisa, który umiał kochać. Jakąkolwiek kwestię w naszym życiu byśmy dotknęli, wszystko kręci się, a przynajmniej powinno kręcić się wokół miłości, tej najpotężniejszej siły we wszechświecie, bez której nic, co robimy, nie ma znaczenia, bo – parafrazując słowa Pawła – choćbyśmy różne wielkie rzeczy robili, a miłości nie mieli, bylibyśmy niczym i nic nam to nie pomoże. Ale – jak pisze Kris – „prawdziwa miłość musi być pielęgnowana. Inaczej ogień szybko wygaśnie, a wzajemne relacje zostaną ograniczone do obowiązków i poświęceń”. Wprawdzie nie każdy z nas ma w swoim życiu takiego dziadka, ale każdy może doświadczyć takiej miłości ze strony Ojca, by potem okazywać ją innym, nawet jeśli w ogóle na nią nie zasługują.
Tę książkę trzeba przeczytać.
K.R.

O autorze:
Kris Vallotton jest pastorem, autorem książek oraz międzynarodowym mówcą konferencyjnym. Jako bliski współpracownik Billa Johnsona od około trzydziestu lat zaangażowany jest w pracę pastorską w kościele Bethel w Redding w Kalifornii. Zale­ży mu na ludziach i z pasją im służy.
Kris miał trudne dzieciństwo, opowiada o nim w swoich książkach. Jako nastolatek poznał Chrystusa i doznał mocy zmieniającej złe wspomnienia w cenne doświadczenia. Potem przez kilka lat skutecznie pomagał nastolatkom z problemami w Trinity County Pro­bation (doświadczenia zebrane w tej pracy przyczyniły się do napisania Rewolucji seksualnej). Przez większość życia wraz z żoną pomaga młodym małżeństwom. Sami mają czworo dzieci i siedmioro wnucząt.
Jednym z ważniejszych jego zadań jest prowadzenie Szkoły Nadprzyrodzonej Służby, którą we współpracy z innymi założył w 1998 roku. Na początku uczyło się w niej około trzydziestu osób, dzisiaj – ponad tysiąc studentów dziennych. Na jej wzór zostały założone szkoły również w innych krajach. Szkoła znana jest z bardzo praktycznego i ekspansywnego podejścia do używania darów duchowych. Studenci są zachęcani do tego, by posługiwać proroctwem i uzdrowieniem w miejscach publicznych, takich jak np. centra handlowe. Efektem są liczne uzdrowienia oraz zmienione życie wielu ludzi. 
Kris wierzy, że służba prorocza powinna polegać na wydobywaniu z ludzi tego, co w nich najlepsze i pomaganiu im w stawaniu się książętami Królestwa. Jego służba może być zdefiniowana jako zachęcanie, uczenie oraz wyposażanie do życia pełnego autorytetu. Najbardziej znanym przesłaniem Krisa jest to, że „żebrak może i powinien stać się królem”. O swoich niełatwych początkach, potknięciach i różnych doświadczeniach wynikających z podążania w tym kierunku opowiada głównie w wydanej w Polsce książce Królewski styl (Edycja 22:22, 2009). Jest też autorem wielu innych książek, z których kilka zostało już opublikowanych w Polsce (Rewolucja seksualna, Duchowe wojny, Ulewny deszcz, Córki tego samego Boga).


Przeczytaj fragment:
Nieświadomość różnicy pomiędzy pokusą a grzechem sprawia, że wielu ludziom wydaje się, iż przegrywają walki na pustyni, kiedy tak naprawdę odnoszą zwycięstwa. Autor Listu do Hebrajczyków napisał, że Chrystus został stworzony we wszystkim na nasze podobieństwo, z wyjątkiem grzechu (Hbr 4:15). Musimy zrozumieć, że pokusa to nie to samo, co grzech. Aby dopuścić do siebie pokusę, musimy odczuwać pragnienie. Na przykład, jeśli nie jadłbym cały dzień i ktoś zostawiłby mnie w pokoju z talerzem sushi, nie wziąłbym go do ust, bo nienawidzę sushi. Z drugiej strony, jeśli byłbym głodny i ktoś postawiłby przede mną gorącego, soczystego homara, poczułbym pokusę! Nie możemy być kuszeni przez coś, czego nie pragniemy. Dlatego diabeł próbował nakłonić Jezusa, aby zamienił kamienie w chleb – wiedział, że nie jadł On nic przez czterdzieści dni. Sugestia szatana stało się dla Jezusa pokusą dlatego, że odpowiadała na Jego potrzebę.
Kiedy zatem pokusa staje się grzechem? Wtedy, kiedy przystajemy na sugestię, zamiast ją odrzucić. Jeśli po mieście biegałaby piękna, naga kobieta, każdy normalny mężczyzna poczułby pokusę, bo Bóg dał nam pociąg seksualny. Ale póki nie zaakceptujemy podszeptu, nie grzeszymy. Jeśli któryś mężczyzna z tłumu pomyślałby, że chce uprawiać seks z tą kobietą, przekroczyłby granicę pokusy i pozwolił, aby zacisnęły się na nim szpony grzechu. Choć jeszcze nie zdążył zrobić nic złego w wymiarze fizycznym, w sercu już zgrzeszył.
Ostatnio rozmawiałem z pewnym przywódcą chrześcijańskim, który powiedział mi, że grzeszy każdego dnia. Byłem zaskoczony. Kiedy zapytałem go, co rozumie pod pojęciem grzechu, zaczął opowiadać mi o pokusach, których codziennie doświadcza. Wyznał przy tym, że nie zgadza się z tymi pokusami w myślach, kiedy atakują jego serce. Wytłumaczyłem mu, że nie grzeszy, lecz po prostu jest kuszony. Zszokowała go prawdziwa definicja grzechu. W tamtej chwili został uwolniony od poczucia winy wynikającego z przekonania, że zawiódł Boga, które towarzyszyło mu przez całe życie.
Trzeba tutaj zauważyć, że diabeł trzymał się z dala od Jezusa, dopóki nie nadszedł „odpowiedni czas”. Szatan to oportunista. Często strategicznie czeka z atakiem na chwilę, kiedy jesteśmy głodni, słabi lub zmęczeni. Choć diabeł jest obłąkany, nie jest głupi. Ale Duch Święty to najdoskonalszy strateg. Wiedział, że najprostszym sposobem, aby zaciągnąć szatana w pułapkę, jest osłabienie Jezusa. Jego plan nie zawiódł!

Dane techniczne:
Wydawca: Wydawnictwo Dawida
ISBN: 9788377520161
Format: 13.5 x 20.5 cm
Ilość stron: 214
Okładka: miękka
Rok wydania: 2013